شعر فوت فرزند

 گل زیبا چه کنم
 من به داغ تو جوان رفته زدنیا چه کنم
 بهر هر درد دواییست مگر داغ جوان
 من به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم 

 آنقدر خوب وعزیزی که به هنگام وداع
 دل نمی خواست تو را دست خدا بسپارد 

 زود بودش سفر مرگ ، ولی
 گل مگر دیر تواند پژمرد 

  نوگلی پرورده بودم ،خاک از دستم ربود
 آنچنان در بر گرفت ، انگار در عالم نبود
 سالها زحمت کشیدم ، تا گلم پرورده شد
 ناگهان پیک اجل ، آن غنچه را از من ربود 

 تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم 

اهسته ز دوری تو فریاد کنم 

وقت است که دست از این دهان بردارم 

از دست غمت هزار بیدادکنم  

 افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت امیدوچراغ دل ونور بصرم رفت 

زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم ناگاه از این باغ گل نوثمرم رفت  

 ای مادر غمدیده نداری خبراز من کز گردش ایام چه امد برسر من 

من تازه جوان بودم واندر چمن حسن نشکفته فرو ریخت همه بال وپر من  

 جوان رفتم زدنیا با هزاران ارزو بر دل به زیر خاک کردم با دو صد اندوه غم منزل 

گذر اید اگر برخاک من از زاه غم خواری به الحمدی مرا یاد اورید ای محرمان دل  

 سال ها رنج کشیدم که گلی پروردم باد پاییز به ناگه زد وگل پرپر شد 

گل پرپر شده ام از چه برفتی ز برم که زهجران تو هر دم دل ما مضطر شد  

 عزیزخفته در خاکم گل باغ دلم بودی درخشان گوهر پاکم چراغ محفلم بودی 
  کجا یابم دگر چون تو اگر گرد جهان گردم تو را ای نازنین (دختر/پسر) که یار وهمدمم بودی  

 چه خوش باشد در این دنیای فانی
 به خوش نامی نمودن زندگانی
 که بعد از ما بسی گردش کند چرخ
 نماند جز نکونامی نشانی